Hayalinin mesleğini yapmak. Ne güzel bir cümle değil mi? Çocukluğum hep “büyüyünce ne olacaksın?” sorusuna, “hemşire olacağım” cevabını vermekle geçti. Nedendir bilmem ama, ben o beyaz formaya çocukluğumdan beri aşıktım hep. Geceleri rüyalarımda bile beyaz forma görürdüm.
– Büyüdüm ve hayallerimin mesleğine ilk adımı attım. Türk bayragının dalgalandığı her yerde çalışırım, yeterki mesleğimi yapayım dedim hep. Öyle de oldu. İlk görev yaptığım yer bir sağlık eviydi. Hiç unutmam, annem ve babamla köyün girişinde sağlık evini ararken, “gördüm ben, beyaz bayrak var. İşte orası” demiştim. Öyle heyecanla çıktım ki o merdiveni, hayalimin mesleğini yapmaya gelmiştim ben o köye.
– Kime anlatsam “ne güzel, hayallerinin mesleğini yapıyorsun” cevabını alıyorum artık. Evet o formayı taşımak, insanların hayatlarına dokunmak, acı çeken bir insanın elini tutmak, ağlayan bir çocugun başını sıvazlamak, canın acıya acıya, bir bebeğe enjeksiyon yapmak. Hayata merhaba diyen bir bebeğin ilk ağlamasını işitmek. Son nefesini veren bir cana, yeniden nefes olabilmek için çırpınmak. İnsanların hayatlarındaki en önemli anlarına şahit olmak. Kısacası, yaşamla ölüm arasındaki incecik çizgide şifa dağıtan bir mesleği yapıyor olmak, mesleki doyuma ulaşmak değilde nedir?
– 14 yıldır bu görevi aşkla yapmak beni ne kadar mutlu etsede, son zamanlarda artan sağlıkçıya şiddet, mesleğimize olan saygının azalması, maddi ve manevi kayıplar her sağlıkçıyı olduğu gibi, malesef benide çok derinden etkilemekte.
– Görevini aşkla yapan bir sağlıkçı olarak, umutlarımızın kararmadığı, mesleğimizin kıymetinin anlaşılır boyuta geldiği, şiddet haberlerinin son bulduğu, maddi ve manevi doyuma ulaştığımız günleri en kısa zamanda yeniden görmek ümidiyle. Sağlıkla kal, sağlıcakla kal.
– Duygu YILMAZ
– SAHA-DER Örgütlenme Sekreteri